Myszki Japońskie

Mysz domowa to gatunek gryzonia z rodziny myszowatych. Jest gatunkiem synantropijnym, który prawdopodobnie pochodzi od myszy zamieszkującej stepy i tereny półpustynne od północnej Afryki, poprzez południowo-wschodnią część Europy aż po Wyspy Japońskie. Myszy były i nadal są uznawane za szkodnika. Myszy nie gromadzą zapasów tak jak chomik. Łatwo też przystosowują się do różnego rodzaju pokarmu roślinnego i zwierzęcego. Potrafią też znosić bardzo trudne warunki bytowania i niskie temperatury. Znoszą upały oraz temperatury niewzrastające powyżej 0 °C.

Autor NOZO Wikimeda Commons

Myszy są tam gdzie człowiek, nic więc dziwnego, że nawiązał z nimi bliższe relacje. W warunkach hodowlanych żyją około 1,5 roku. Mysz domowa, szczególnie postać albinotyczna jest chętnie hodowana. Obecnie myszy hodowlane posiadają rodowody. To właśnie Japończycy traktowali swoje myszy jak zwierzątko domowe i hodowali wiele ciekawych odmian białych i innych kolorach jak czarny, czekoladowy. Dopiero w 1800 roku myszy trafiły do Europy jak zwykle największe zainteresowanie zdobyły w Wielkiej Brytanii. Powstało nawet stowarzyszenie National Mouse Club i pierwsze wystawy myszy. Obecnie są też hodowle w Polsce.

Myszki Japońskie są chętnie kupowane, gdyż są dla nas egzotyczne i ładnie wyglądają. Są też zwierzątkiem naprawdę przez wiele pokoleń zaprzyjaźnione z człowiekiem. Najlepiej czują się jednak w stadzie liczącym więcej niż dwie sztuki. Jest również ciekawiej, gdyż myszki razem ze sobą się bawią oraz śpią w zwartej gromadzie. Jeśli planujemy hodowlę to potrzebny będzie jeden samczyk z pozostałymi samiczkami. Natomiast, jeśli tego nie planujemy zaleca się grupę samców. Dlatego kupując myszki należy zadbać, aby prawidłowo dobrać grupę. Dzięki temu nie będziemy mieć dodatkowych problemów.

Im większą kupimy klatkę tym lepiej. Może to być także duże terrarium. Myszki potrafią się wspinać i chodzi o to, aby nie uciekły nam z pomieszczenia. Klatka powinna mieć wąsko rozstawione szczebelki ułatwiające wspinaczki. Na spodzie rozsypujemy trociny, które trzeba wymieniać raz na parę dni. Kiedy to zrobić zorientujemy się po zapachu. Wystrój klatki i zabawki podobnie jak dla chomika. Kołowrotek pomaga się wybiegać, drabinki, korytarze, tunele, huśtawki wszystkie te elementy pozwalają się im bawić. Bez zabawek jest smutno myszkom oraz nic specjalnego się nie dzieje. To jak kupić telewizor bez stacji nadawczych. 

Myszy muszą się wyszaleć w gonitwach i chować w kryjówkach, ćwiczyć i wspinać się. Korzystnie wpływa to też na ich zdrowie i psychikę. Bardzo ważnym elementem jest domek, czyli taka mysia norka. Tam razem wszystkie skulone będą spały. Instalujemy poidełko na wodę i stawiamy miseczkę z jedzeniem. W sklepach zoologicznych jest dosłownie wszystko, czego potrzebujemy. W menu jest pokarm suchy i mokry ziarna i owoce, marchewka, jabłko. Nie wolno podawać sałaty i kapusty, która powoduje wzdęcia. Jest to niebezpieczne i niezalecane. Mając myszki japońskie nie można się nudzić. Więcej na portalu o zoologii.

Piotr

Szynszyla mała

Szynszyla to popularny gryzoń często trzymany w domu tak jak chomik. Wcześniej zanim został udomowiony jego piękne futerko było obiektem zainteresowania wielu dam. Futro ze skóry szynszyli było bardzo drogie. Było przez blisko 200 lat tępione oraz hodowane jedynie dla futra. Na szczęście naturalne futra nie są w modzie. Szynszyla mała jest obecnie zaliczana przez International Union for Conservation of Nature (IUCN) do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności. Obecnie żyje jedynie w paru koloniach w chilijskim rezerwacie narodowym w prowincji Choapa. Jest to gatunek krytycznie zagrożony.

 

Jeune Chinchilla lanigera sauvage.

Indianie zawsze z szynszyli wykonywali okrycia na ciało. Niestety na futerka z szynszyli zwrócili uwagę Europejczycy. Opisywali to zwierzątko, jako podobne do wiewiórki o cudownie miękkim futerku. W 1782 roku, jako pierwszy badacz szynszylę opisał w swojej Historii natury w Chile chilijski jezuita i naturalista Juan Ignacio Molina. Kolejnym solidnym opisem gatunku była wydana w 1846 roku słynna praca Georgea Waterhouse'a Historia naturalna ssaków. Na wolności spotykane są dwa gatunki lanigera oraz górska chinchila chinchila. Nazwę chinchila można przetłumaczyć, jako chin „cichy” sinchi „odważny” Zwierzątko jest ciche silne i małe.

Szynszyla mała ma wielkość niedużego królika. Okazy żyjące na wolności są wyraźnie mniejsze od znanych z warunków hodowlanych. U szynszyli zaznacza się dymorfizm płciowy w rozmiarach ciała zwierząt – samice są nieznacznie większe od samców. Wszystkie domowe szynszyle są potomkami gromadki sprowadzonej przez Chapmana do USA. Łatwość adaptacji spowodowała powstanie licznych hodowli na całym świecie.

Szynszyle małe wiodą życie na otwartej przestrzeni, w szczelinach skalnych, grotach, małych przedsionkach tworzących się w usypiskach kamieni. Prowadzą nocny tryb życia. Są bardzo rodzinne i opiekuńcze. Matki często podsuwają swym pociechom kawałki pożywienia. Kiedy widzą zagrożenie stroszą sierść, szczerzą zęby i stają w obronie młodych. W niewoli mogą przeciwnika polać moczem. Zęby szynszyla rosną przez całe życie zwierzęcia. Siekacze rosną o 5–7,5 cm rocznie.

C. lanigera ma obfite, długie na około 10–13 cm wibrysy. Ogon jest długi porośnięty szorstką sierścią o włosie krótszym u nasady ogona a dłuższym przy jego końcu. Samice C. lanigera mają dwie pary sutków na piersiach, zaś samice udomowione mają także jeszcze jedną parę zlokalizowaną w pachwinie. Pazury szynszyli są krótkie. Sierść jest bardzo gęsta, bowiem rośnie w pęczkach po 50–75 włosów z jednego mieszka włosowego i jest niesamowicie miękka i delikatna oraz miła w dotyku. Uszy szynszyla są duże osiągają 45–48 mm. Ciemnożółta barwa uzębienia jest traktowana, jako oznaka zdrowia zwierząt.

Szynszyle czyszczą sierść kąpiąc się w piasku. W tym celu pozostawiają w okolicy wejścia do nory koło o promieniu około 40 cm, który służy za wannę do kąpieli. Długość życia gryzoni na wolności dochodzi do 6 lat, w niewoli okres życia jest znacznie dłuższy. W skład jego menu wchodzą części około 24 gatunków roślin: krzewów, traw, ziół, sukulentów i nasion. Szynszyle chętnie wybierają pożywienie bogate we włókna, a z małą zawartością ligniny. Jest to zwierzątko stadne i zajmuje duże obszary. Szynszyle budują swoje nory w pobliżu skał. Główny korytarz wiedzie od wejścia do obszernej komory pełniącej funkcję sypialni. Temperatura otoczenia powinna się kształtować 17–25 °C, przy wilgotności powietrza poniżej 50%. Klatka.

 

Małe stada powinny mieć przestrzeń (np. klatka, terrarium, kombinacja akwarium i klatki) o wymiarach nie mniejszych niż: długość 1 m, wysokość 0,5 m. Klatka powinna być wyposażona w półki i mieć podwieszone tekturowe tuby o średnicy 10-13 cm Poidło na wodę – najlepiej kulkowe, twarde i umocowane na zewnątrz klatki. Szynszyla pije około 25–50 ml wody na dobę. Specjalistyczne pokarmy można nabyć w sklepach zoologicznych; podawane w stabilnej raczej porcelanowej miseczce na karmę. Potrzebny też będzie piasek do kąpieli i zabawki tak jak dla chomika tylko dostosowane do szynszyli oraz gałązki do gryzienia. Więcej na portalu zoologicznym.

 

Piotr